Την ρώτησες αν κοιμήθηκε καλά το βράδυ ή εάν έκλαιγε επειδή δεν ένιωθε όμορφη;
Την ρώτησες εάν αποφεύγει τους καθρέφτες, όχι επειδή δεν της αρέσει το σώμα της, αλλά επειδή έχει μάθει να το μισεί;
Την ρώτησες αν νιώθει ενοχές για κάθε μπουκιά που τρώει; Αν μετράει θερμίδες αντί να απολαμβάνει στιγμές;
Την ρώτησες αν ένιωσε ποτέ ανεπαρκής επειδή δεν χώραγε σε “κανονικά” ρούχα;
Την ρώτησες πώς είναι να δέχεται βλέμματα όχι θαυμασμού, αλλά οίκτου και χλευασμού;
Αν έχει μάθει να μαζεύεται σε μια γωνιά, να μην ζητάει χώρο, να μην ζητάει φωνή;
Την ρώτησες πόσες φορές άλλαξε ρούχα πριν βγει έξω, προσπαθώντας να κρύψει το σώμα της;
Αν προσπάθησε να γίνει αόρατη, γιατί έτσι την έκαναν να νιώθει;
Την ρώτησες αν έχει κουραστεί να αποδεικνύει την αξία της πίσω από ένα νούμερο στη ζυγαριά;
Αν έχει παλέψει να αγαπήσει τον εαυτό της, όταν ο κόσμος της έμαθε μόνο πώς να τον διορθώνει;
Μα πάνω απ’ όλα… την ρώτησες αν είναι δυνατή;
Αν έχει σηκώσει βάρη που δεν μετριούνται σε κιλά, αλλά σε λέξεις.
Αν έχει σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και, αντί να ζητήσει συγγνώμη για το σώμα της, του είπε:
«Σε αγαπώ όπως είσαι».
✨️ Αν δεν την ρώτησες τίποτα από αυτά, τότε μη μιλήσεις για το βάρος της.
✨️ Γιατί, θυμίσου:
Το σώμα σου δεν χρειάζεται άδεια για να υπάρχει.