Πνιγόταν. Και κανείς δεν το παρατήρησε…. Κανείς, εκτός από εκείνη.
Ήταν Ιούνιος του 2022, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη. Η Ανίτα Άλβαρεζ, μια Αμερικανίδα αθλήτρια καλλιτεχνικής κολύμβησης με μεξικανικές ρίζες, εκτελούσε μια άψογη χορογραφία. Αλλά όταν τελείωσε… δεν ανέβηκε για αέρα. Είχε χάσει τις αισθήσεις της. Το σώμα της έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα στην επιφάνεια και μετά άρχισε να βυθίζεται.
Αργά. Μέχρι τον πάτο της πισίνας. Το κοινό δεν κατάλαβε τίποτα. Ούτε και οι κριτές. Όλοι χειροκροτούσαν. Αλλά η προπονήτριά της, η Αντρέα Φουέντες, το κατάλαβε. Ήξερε την Ανίτα—ήξερε ακριβώς πόσο χρόνο χρειάζεται για να ανέβει στην επιφάνεια. Ένιωσε στην καρδιά της ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, βούτηξε μέσα.
Με τα ρούχα της. Και τα παπούτσια της. Κολύμπησε κατευθείαν προς τον πάτο, την έπιασε από τη μέση και την ανέβασε στην επιφάνεια. Της έσωσε τη ζωή.
Αυτή η ιστορία με έκανε να σκεφτώ… Ποιος σε ξέρει αρκετά καλά ώστε να παρατηρήσει πότε δεν είσαι καλά, ακόμα κι αν συνεχίζεις να χαμογελάς;
Ποιος θα βουτούσε για σένα χωρίς δισταγμό, όταν δεν έχεις πια τη δύναμη να ανέβεις στην επιφάνεια;
Και, πιο σημαντικό… Εσύ, θα ήσουν αυτό το άτομο για κάποιον άλλον; Είσαι πραγματικά παρών στη ζωή των αγαπημένων σου για να νιώσεις τη στιγμή που αρχίζουν να βυθίζονται;
Ή είσαι απλώς ένας ακόμα θεατής, που χειροκροτεί, χωρίς να καταλαβαίνει ότι μέσα τους, σβήνουν; Σε αυτή τη ζωή, όλοι χρειαζόμαστε κάποιον που δεν μας βλέπει απλά— αλλά μας παρατηρεί πραγματικά.
Κάποιον που καταλαβαίνει πότε είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε, και έχει το θάρρος να βουτήξει και να μας σώσει.
Article: Alexandra Kafka
Photo: Aftodioikiki News